Η Ελλάδα θα μπορούσε να είχε αποφύγει τα μέτρα-αργό θάνατο που ανά έτος αναγκάζεται να λάβει για να πάρει τη… δόσης της, χωρίς να ανακαλύψει… τον τροχό, ακολουθώντας την πεπατημένη, με τρεις απλές κινήσεις. Επιγραμματικά, οι κινήσεις αυτές κατά σειρά είναι:
η ανακήρυξη Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ), η «χάραξη» θαλάσσιων οικοπέδων και η διενέργεια διεθνούς διαγωνισμού για την παραχώρησή τους σε εταιρίες ερευνών και εξόρυξης, ότι ακριβώς έκανε και η Κύπρος.
του Δρ. Γεωργίου Κ. Φίλη_
Οι φίλοι αναγνώστες του «defence-point.gr» έχουν ήδη ενημερωθεί για την συνεχιζόμενη επιτυχία της Κύπρου στο ζήτημα αφού ανακοινώθηκαν οι πρώτοι εταίροι της Κυπριακής Δημοκρατίας για τα οικόπεδα πλησίον του «12», τα οποία δεν είναι άλλα από το «2», το «3», το «9» και το «11». Η γεωπολιτική σημασία της συγκεκριμένης ενέργειας είναι τεράστια για μία σειρά από λόγους:
Πρώτον, η συγκεκριμένη θέση των υπό παραχώρηση οικοπέδων όπως σωστά αναφέρει σε επίκαιρη ανάλυσή του με τίτλο «Νέα επιτυχία της Κυπριακής ΑΟΖ» ο Νίκος Λυγερός, τους δίνει «την ιδιότητα να βρίσκονται κοντά στα όρια της κυπριακής ΑΟΖ. Πιο συγκεκριμένα το οικόπεδο 11 εφάπτεται με την αιγυπτιακή ΑΟΖ και το οικόπεδο 3 εφάπτεται με τη λιβανέζικη ΑΟΖ.
Συμπληρωματικά λειτουργούν τα οικόπεδα 2 και 9 που επιτρέπουν ένα ενιαίο πλαίσιο, με την τοπολογική έννοια, μεταξύ των 5 οικοπέδων. Τώρα πια το οικόπεδο 12 δεν είναι απομακρυσμένο από την Κύπρο αλλά ενώνεται με αυτή μέσω των οικοπέδων 9 και 2. Από την ενεργειακή πλευρά δεν είναι τυχαίο ότι τα οικόπεδα 9 και 11 αγγίζουν το οικόπεδο 12 όπου η ύπαρξη φυσικού αερίου είναι δεδομένη».
Άρα από γεωπολιτική και γεωενεργειακή άποψη οι Κύπριοι «πέτυχαν διάνα», αφού στην ουσία δημιουργούν μία χωρική συνέχεια από τα παράλια της Κύπρου έως τα θαλάσσια σύνορα με τον Λίβανο, το Ισραήλ και την Αίγυπτο. Επιπροσθέτως, από η παραχώρηση των συγκεκριμένων οικοπέδων σχετίζεται και με την εγγύτητα στο ήδη αξιοποιούμενο «12» κάτι το οποίο εγγυάται θετικά αποτελέσματα για τις εταιρίες οι οποίες πρόκειται να χρυσώσουν τη Λευκωσία για να λάβουν τα δικαιώματα έρευνας και εξόρυξης.
Δεύτερον, τα συγκεκριμένα οικόπεδα εξορκίζουν οριστικά και αμετάκλητα τα φαντάσματα του Σχεδίου Ανάν. Οι φίλοι αναγνώστες του «defence-point.gr» θα πρέπει να γνωρίζουν πως σύμφωνα με το περιβόητο Σχέδιο Ανάν, το οποίο το 2004 παραλίγο να καταλύσει αυτό το οποίο ο Κυπριακός Ελληνισμός έχτισε με αίμα, προέβλεπε οι αγγλικές βάσεις να έχουν δικαίωμα στην εκμετάλλευση των θαλάσσιων και υποθαλάσσιων πόρων στις περιοχές οι οποίες γειτνιάζουν με αυτές. Με άλλα λόγια, εάν το αποικιακού τύπου σχέδιο περνούσε, μεγάλο μέρος από ακριβώς αυτά τα οικόπεδα («2», «3», «9» και «11») θα περνούσαν σε βρετανικό έλεγχο άρα δεν θα μιλάγαμε για διαγωνισμό της Κύπρου αλλά του Ηνωμένου Βασιλείου…
Μία απλή ματιά στη χωροθέτηση των βρετανικών βάσεων της Δεκέλειας και του Ακρωτηρίου θα μας πείσει για όλα τα παραπάνω. Με τη συγκεκριμένη λοιπόν κίνηση η Λευκωσία κόβει μελλοντικές ορέξεις του οποιουδήποτε επί του πλούτου της νήσου.
Τρίτον, η Κύπρος με την κίνηση αυτή ξεγυμνώνει την Τουρκία η οποία με βάση τους λεονταρισμούς της όλο το προηγούμενο χρονικό διάστημα θα πρέπει να δράσει για να ακυρώσει τις κινήσεις της Κύπρου ή θα πρέπει πλέον να καταπιεί μία ακόμα νεοθωμανική διπλωματική επιτυχία και να προσαρμοστεί στην πραγματικότητα. Εάν φυσικά αποφασίσει να «κηρύξει» (σε εισαγωγικά ή όχι) τον πόλεμο πέραν από το Ιράκ και τη Συρία και στη Κύπρο, θα πρέπει να εξηγήσει στην Ιταλία, τη Γαλλία, τη Ρωσία και τη Νότια Κορέα – χώρες από τις οποίες προέρχονται οι εταιρίες που κέρδισαν τον πρώτο γύρο του δεύτερου γύρου αδειοδοτήσεων – για ποιο λόγο θα καταφερθεί κατά των ζωτικών τους συμφερόντων στη περιοχή.
Περνώντας από την Κύπρο στην Ελλάδα και στο πώς ακριβώς προχωράει η υπόθεση της ΑΟΖ και των υδρογονανθράκων, θα πρέπει να σημειώσουμε για ακόμα μία φορά πως η υπόθεση έχει προ πολλού ξεφύγει από το επίπεδο του μειδιάματος και έχει περάσει στον χώρο της τραγωδίας. Ενώ η χώρα ΚΑΙ η κυβέρνηση είναι έτοιμη για τρίτη ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ φορά να κρεμαστεί επί ξύλου, η μόνη πιθανότητα για τη δημιουργία πλούτου αφήνεται στα χέρια ορισμένων, οι οποίοι επί τριάντα χρόνια πληρώνονται με μισθούς του επιπέδου των 250.000 ευρώ για να μας πείσουν πως δεν υπάρχει τίποτα.
Να ενημερώσουμε λοιπόν πως τα 17 δισεκατομμύρια ευρώ που ξοδεύουμε ετησίως για την εισαγωγή καυσίμων, στην ουσία ισούται – σχεδόν – με τα 13,5 δισεκατομμύρια ευρώ των μέτρων που θα περάσουν (;) από το Κοινοβούλιο τις επόμενες ημέρες και με τα 8,5 που σχεδιάζεται να περάσουν (εδώ γελάνε μήπως;) από του χρόνου! Για να μην αναφερθούμε στο τι ακριβώς συντηρεί το ελληνικό κράτος με τα χρήματα που αρπάζει από τις τσέπες δικαίων και αδίκων…
Με άλλα λόγια τα έξοδα του ελληνικού κράτους για ένα έτος που πηγαίνουν στις εισαγωγές καυσίμου είναι περισσότερα από αυτά που η Τρόικα απαιτεί να περικόψουμε από μισθούς, συντάξεις και απολύσεις.
Ας διδαχθούμε επιτέλους κάτι από την Κύπρο. Μήπως ήρθε η ώρα να ανακηρύξουμε «εθνάρχη» τον Τάσο Παπαδόπουλο ο οποίος μέσα σε ένα έτος, τη περίοδο 2003-2004 προχώρησε το θέμα της ΑΟΖ, των αδειοδοτήσεων και ταυτοχρόνως «σκότωσε» το Σχέδιο Ανάν; Ας αποδείξουν οι κρατούντες πως δεν θα περάσουν στην Ιστορία του τόπου ως μερικές ακόμα μοιραίες κυβερνήσεις… Ας γνωρίζουν λοιπόν πως αργά ή γρήγορα θα φύγουν, μαζί με το συγκεκριμένο πολιτικό σύστημα που εκπροσωπούν, εξέθρεψαν και θράφηκαν από αυτό.
Ήρθε πλέον η στιγμή για να πάρουμε αποφάσεις και να αποδείξει ο κάθε ένας ξεχωριστά από τι μέταλλο είναι φτιαγμένος.
defence point
defence point
