Δεν μας ξύπνησε ούτε η μυρωδιά της καμένης σάρκας που πλανήθηκε για μέρες στη Δυτική μητρόπολη, ούτε τα αποκαϊδια που γέμισαν την ατμόσφαιρα. Κι αργότερα, τα βιασμένα κορμάκια των παιδιών της Μεσοποταμίας, οι ανήλικες νύφες της ντροπής, οι γυναίκες που αυτοκτόνησαν παρά να πέσουν στα χέρια των επίδοξων αφεντάδων τους, οι αποκεφαλισμένοι δημοσιογράφοι, δεν θεωρήσαμε ότι μας αφορούν.
Όταν ο Μπιν Λάντεν ζητούσε από τους πολεμιστές του Αλλάχ να εκδικηθούν τα εγκλήματα των Χριστιανών Σταυροφόρων, τα οποία είχαν διαπραχθεί αιώνες πριν, γελάσαμε υποτιμητικά. Είχαμε με τον ίδιο τρόπο στο παρελθόν περιγελάσει τον πρόεδρο της Αλγερίας, Μπουμεντιέν[i], όταν προειδοποίησε τη Δύση για τις αμαρτίες της, για τις οποίες κάποτε όφειλε να πληρώσει: “Κάποια μέρα εκατομμύρια άνθρωποι θα εγκαταλείψουν το νότιο ημισφαίριο για να εισβάλουν στο βόρειο.
Σίγουρα όχι ως αλλοδαποί. Θα έρθουν ως κατακτητές και θα το καταλάβουν, εποικίζοντας το με τα παιδιά τους. Το σώμα των γυναικών μας θα μας εξασφαλίσει τη νίκη”. Σήμερα, τα νεογέννητα των μουσουλμανικών κοινοτήτων καλύπτουν το 30% των γεννήσεων στις Βρυξέλλες, το 60% των γεννήσεων στη Μασσαλία.
Τα μουσουλμανικά γκέτο στη καρδιά της Ευρώπης , όπου οι ομάδες των θρησκευόμενων vigilantes προσπαθούν να επιβάλουν το νόμο του Ισλάμ, όπου οι φόνοι για λόγους τιμής ακόμα συνεχίζονται , όπου η γυναίκα καλυμμένη με την μπούρκα περπατά πάντα ένα βήμα πίσω από τον άντρα της, σιγοβράζουν.
Τα αντίποινα που θα ακολουθήσουν- γιατί θα ακολουθήσουν- ήδη θέτουν τους αρχηγούς τους σε εγρήγορση. Τώρα, θα είναι ακόμα πιο εύκολο να μαζέψουν μάρτυρες, εθελοντές να πολεμήσουν τον πόλεμο του Αλλάχ. Ο πόλεμος τώρα μεταφέρθηκε στην καρδιά της Δύσης, μακριά από τις στέπες της Ευρασίας, την έρημο της Αραβίας- στην καρδιά της Δύσης, εκεί ακριβώς όπου πονάει περισσότερο.
Μαζί με τους δημοσιογράφους του Charlie Hebdo, οι δολοφόνοι προσπάθησαν να σκοτώσουν την έννοια της Δημοκρατίας, τις ζωντανές ακόμα, τις τόσο ελληνικές μα και τόσο πανανθρώπινες αξίες της Ισηγορίας, της Ισονομίας και της Ισοκρατίας, τις οποίες οι Γάλλοι επαναστάτες αργότερα μετάφρασαν στις ιαχές του ‘Liberte, Egalite, Fraternite’, οι οποίες γέμισαν τους δρόμους και τα οδοφράγματα του Παρισιού το συγκλονιστικό εκείνο καλοκαίρι του 1789.
Οι δολοφόνοι του Charlie Hebdo προσπάθησαν να σκοτώσουν την αξία της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και υπερηφάνειας, της αξιοπρέπειας εκείνης η οποία ώθησε τους Γάλλους επαναστάτες να μηνύσουν του πανίσχυρου βασιλιά τους πως δεν θα φύγουν από το παλάτι του μέχρι να εισακουστούν τα αιτήματα τους παρά μόνο νεκροί. Νεκροί εις το όνομα μιας Ιδέας και του δικαιώματος να υπερασπίζονται αυτή την Ιδέα.
Ίσως η Δύση πλέον ξυπνήσει από το λήθαργο. Ο Μουσουλμανικός τρόμος και οι θανατικές απειλές δεν αφορούν πια μόνο τον Salman Rushdie, την Oriana Fallaci, τον Raif Badawi -τον μπλόγκερ που βρίσκεται στα μπουντρούμια των φυλακών της Σαουδικής Αραβίας και μαστιγώνεται κάθε τόσο γιατί τόλμησε να έχει άποψη. Ούτε μόνο τις οικογένειες των θυμάτων του Charlie Hebdo. Μαζί με τα θύματα του Charlie Hebdo, οι θύτες προσπάθησαν να θάψουν και την Marianne[ii]…
ΑΝΤΙ ΕΠΙΛΟΓΟΥ
Όταν οι επίδοξοι δολοφόνοι της Φαλάτσι σήκωναν το ακουστικό, εις το όνομα του Αλλάχ, για να την βρίσουν και να την απειλήσουν με θάνατο, μετά που τους διαολόστελνε, τους υπενθύμιζε μονολεκτικά-
«Δεν θα υποκύψω».
Αννα Κουκκίδη- Προκοπίου
sigmalive.com
