ΤΟ ΑΙΩΝΙΟ ΔΩΡΙΚΟ ΙΔΕΩΔΕΣ ΤΗΣ ΤΙΜΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΙΜΑΤΟΣ

Είναι γεγονός ότι στους περισσότερους, από όσους σήμερα ασχολούνται με την Αρχαία Ελληνική Ιστορία, είναι πλέον δημοφιλής η Αθήνα από την Σπάρτη. Αυτό πάντοτε βεβαίως κάτω από την καθοδήγηση του κατεστημένου των Πανεπιστημίων, που στην εποχή μας μοιραία είναι και αυτό φιλελεύθερο και… δημοκρατικό. Η Αρχαία Σπάρτη φαντάζει στα μάτια των πολλών σήμερα σαν ένα απόλυτα τυραννικό στρατιωτικό καθεστώς. Φυσικά και δεν έχουν έτσι τα πράγματα. Η Σπάρτη υπήρξε ένα πρότυπο πολιτείας, στην οποία κυριαρχούσε η Δικαιοσύνη, η Ισοπολιτεία και προπαντός το κοινό συμφέρον, η Τιμή, η Αξιοπρέπεια και το Καθήκον.

Ένα από τα πρώτα μέτρα που έλαβε ο Λυκούργος ήταν ως γνωστόν η κατάργηση του νομίσματος και η αντικατάστασή του με δύσχρηστα ογκώδη σιδερένια νομίσματα. Χιλιάδες χρόνια αργότερα, ένας μεγάλος του πνεύματος και της τέχνης της σύγχρονης εποχής, ο Βάγκνερ, τοποθετούσε στον χρυσό του Ρήνου όλα τα κακά του κόσμου. Το χρήμα ήταν το κακό και αυτό ο Λυκούργος το είχε διαπιστώσει πριν από 27 ολόκληρους αιώνες.

Η απόλυτη Κοινωνική Δικαιοσύνη, που επικρατούσε στην Αρχαία Σπάρτη, οδήγησε κάποιους στο ηλίθιο συμπέρασμα ότι το πολίτευμα των Λακεδαιμονίων ήταν… κομμουνιστικό! Φυσικά μια τέτοια άποψη δεν έχει την οποιαδήποτε σχέση με την λογική. Στην Αρχαία Σπάρτη, κριτήριο για τον καθορισμό των αξίων και των αρίστων δεν ήταν το χρήμα, αλλά η αρετή. Ας διαβάσουμε πως ο Πλούταρχος περιγράφει την κατάσταση της κοινωνίας της Σπάρτης:

“Δεύτερο έργο του Λυκούργου, και το πιο τολμηρό απ’ όλα, είναι ο αναδασμός της γης. Υπήρχε τότε φοβερή ανισότητα και έρχονταν στην πόλη πολλοί ακτήμονες και άποροι επειδή τα πλούτη είχαν συσσωρευτή σε ελάχιστους. Γι’ αυτό, πολεμώντας την αναισχυντία και το φθόνο και το έγκλημα και την τρυφηλότητα και τα δύο άλλα νοσήματα της πολιτείας, που είναι παλαιότερα και σοβαρότερα, τον πλούτο και τη φτώχεια, έπεισε όλους ανεξαιρέτως τους πολίτες να τα βάλουν όλα στη μέση για να γίνη αναδασμός και να ζουν μεταξύ τους όλοι ίσοι και μ ε ίση περιουσία, επιδιώκοντας να πρωτεύουν στην αρετή, σαν να μην υπήρχε καμιά άλλη ανάμεσά τους διαφορά και ανισότητα παρά αυτή που την ορίζει η καταδίκη του κακού και ο έπαινος του καλού πολίτη. Και κάνοντας πράξη το έργο του μοίρασε την άλλη λακωνική γη σε τριάντα χιλιάδες κλήρους για τους περιοίκους κι αυτήν που αποτελούσε την Σπάρτη σε εννιά χιλιάδες (γιατί τόσοι έγιναν οι κλήροι των Σπαρτιατών).»

«…λένε πως όταν κάποτε αυτός, ύστερα από πολύ χρόνο, γύριζε από ένα ταξίδι και είδε να έχουν πριν λίγο θερίσει στους αγρούς, καμαρώνοντας τους σωρούς, ίσους τον ένα δίπλα στον άλλο, χαμογέλασε και είπε σ’ αυτούς που ήταν μαζί του, πως η Λακωνική ολόκληρη μοιάζει με χώρα που ανήκει σε αδέλφια, που μόλις έκαναν τη μοιρασιά».

Το μέγα ζητούμενον σε όλους τους μελετητές της αρχαίας Ιστορίας είναι γιατί ούτε η Αθήνα, ούτε η Σπάρτη κατόρθωσαν να επιτύχουν αυτό που επέτυχε η Ρώμη. Δηλαδή, την δημιουργία μιας μεγάλης αυτοκρατορίας. Απαντήσεις με τον νόμο της λογικής θα μπορούσαν να υπάρξουν πολλές. Καμμία όμως δεν θα ήταν ικανοποιητική. Προπαντός γιατί η Ιστορία δεν ερμηνεύεται με την λογική και η αιτιοκρατία δεν είναι ικανή να ερμηνεύσει τους ρυθμούς του κόσμου τούτου. Πολλοί απορούν γιατί η Σπάρτη δεν άντεξε στο χρόνο και αποδίδουν μάλιστα την παρακμή της στον απόλυτο χαρακτήρα των νόμων του Λυκούργου. Όχι δεν συνέβη κάτι τέτοιο. Ο Αρχαίος Ελληνικός Απολλώνιος πολιτισμός, ήταν ο πολιτισμός του χώρου σε αντίθεση με τον σημερινό δυτικό φαουστιανό πολιτισμό, που είναι ο πολιτισμός του χρόνου. Ως εκ τούτου και η Αρχαία Σπάρτη φυσικό ήταν να στέκεται πάνω από τον χρόνο. Δεν είναι τυχαίο ότι αδιάψευστοι μάρτυρες της αιωνιότητος του Ελληνικού πολιτισμού στέκουν τα λάμποντα στον ήλιο μαρμάρινα σημάδια του μεγάλου λαού μας. Χαρακτηριστικά γράφει γι’ αυτό ακριβώς το θέμα στο περισπούδαστο έργο του «Η ΠΑΡΑΚΜΗ ΤΗΣ ΔΥΣΕΩΣ» ο Όσβαλντ Σπένγκλερ: «Ο λίθος είναι το μέγα σύμβολο του πέρα από τον χρόνο αποτελέσματος του γίγνεσθαι». Αυτό ακριβώς ήταν η Αρχαία Σπάρτη: μία Πολιτεία Αιώνια!