Η Θράκη, η Ελληνική Θράκη, είναι μία γνωστή ακριτική περιοχή της Ελλάδας, η οποία εδώ και δεκαετίες έχει στοχοποιηθεί από την τουρκική εξωτερική πολιτική, η οποία σταθερά και μέσω συγκεκριμένων «εργαλείων» (διπλωματικών, οικονομικών και μυστικών υπηρεσιών) αμφισβητείται (στην αρχή του εγχειρήματος έμμεσα και στη συνέχεια άμεσα) ως προς την Ελληνικότητά της…
Η γεωπολιτική θέση της Θράκης
Η θέση της Ελληνικής Θράκης, την καθιστά ιδιαίτερα σημαντική στον γεωπολιτικό χάρτη ο οποίος κατά τα τελευταία χρόνια δέχεται ισχυρές πιέσεις προκειμένου να τροποποιηθεί.
Δεν είναι μόνο ο ορυκτός μεταλλευτικός και ενεργειακός πλούτος (πολύτιμα ορυκτά όπως ο χρυσός, ζεόλιθος, κ.α., αλλά και ενεργειακά κοιτάσματα υδρογονανθράκων στις περιοχές Μπάμπουρα –νοτιο-ανατολικά της Θάσου και Ζουράφας –ανατολικά της Σαμοθράκης- για τα οποία η Τουρκία έχει εκδηλώσει σαφές και έμπρακτο ενδιαφέρον), που έχει καταστήσει στόχο της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής την ευαίσθητη εθνικά περιοχή της Ελληνικής Θράκης.
Ο μεγάλος πλούτος, της Θράκης βρίσκεται στην γεωγραφική της θέση, η οποία αποτελεί ενεργειακό δρόμο, αφού όλοι οι αγωγοί ενέργειας πρόκειται να περάσουν από το εδάφός της. Και αυτή ακριβώς η «ιδιαιτερότητά» της την καθιστά στόχο μεγαλύτερων σχεδίων, εκείνων που θέλουν να έχουν πρόσβαση (άρα και έμμεσο ή άμεσο έλεγχο) αυτών των ενεργειακών αγωγών. Και αυτή η διέλευση των αγωγών από την Θράκη την καθιστά χώρο υψηλού ενδιαφέροντος για την ανάπτυξη βιομηχανικών ζωνών, στις οποίες θα προσφέρεται πρόσβαση στην ενέργεια με πολύ χαμηλό κόστος, παράγοντας ο οποίος μειώνει σημαντικότατα το κόστος παραγωγής και παράλληλα αυξάνει κατακόρυφα την ανταγωνιστικότητα των παραγόμενων προϊόντων.
Η πολιτική της Τουρκίας
Η Τουρκία, από την πλευρά της, η οποία βρίσκεται σε σπουδαιότατο γεωπολιτικά χώρο, λόγω της εγγύτητάς της σε χώρος μείζονος γεωπολιτικού, γεωοικονομικού και γεωστρατηγικού ενδιαφέροντος ( πλησίον του βασικού αντιπάλου της Δύσης, δηλαδή στην Ρωσία, αλλά και στις ενεργειακές πηγές των χωρών της Ανατολής, αλλά και χώρα διέλευσης ενεργειακών αγωγών), είναι μία χώρα -η οποία μετά την βασική της επιλογή να τοποθετηθεί στον δυτικό άξονα- λειτουργεί ως ρυθμιστής της ευρύτερης περιοχής, αλλά άγεται και φέρεται από εκείνες της δυνάμεις της Δύσης, οι οποίες μέχρι και σήμερα έχουν επενδύσει στην ύπαρξη της Τουρκίας και, όπως είναι φυσικό επόμενο, έχουν φροντίσει να εξασφαλίσουν την σταθερή της (έως αδιάλλακτη) θέση της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής η οποία κινείται αποκλειστικά στον άξονα εξυπηρέτησης των συμφερόντων συγκεκριμένων γεωπολιτικών παικτών (ΗΠΑ, Μ. Βρετανία).
Έτσι, η Τουρκία, έχει κατορθώσει να εγκολπώσει τα δικά της συμφέροντα (ή ένα σημαντικό μέρος αυτών) στην γεωπολιτική πολιτική των ισχυρών της «συμμάχων», κατορθώνοντας έτσι να ασκεί σταθερά αξιώσεις εις βάρος όλων σχεδόν των γειτνιαζόντων με αυτήν χωρών.
Κινούμενη μέσα σε αυτά ακριβώς τα πλαίσια, η Τουρκία εισέβαλε στην Κύπρο, κατέσφαξε επί σειράς δεκαετιών τους Κούρδους, συμμετείχε στην διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, δημιούργησε πυλώνες εξυπηρέτησης των δυτικών γεωπολιτικών συμφερόντων αλλά και των δικών της σχεδιασμών μίας ισχυρής σύγχρονης Τουρκίας, στην οποία ο σημερινός πρωθυπουργός της Ταγίπ Ερντογάν επιχείρησε να προσδώσει τα χαρακτηριστικά της «Οθωμανικής Αυτοκρατορίας».
Στην περίπτωση της Ελλάδας, η Τουρκία έχει επιλέξει την πολιτική των πολιτικών – διπλωματικών προκλήσεων, των αμφισβητήσεων, των κανονιοφόρων και των παραβιάσεων και της δημιουργίας «γκρίζων ζωνών» (τόσο σε θαλάσσιο όσο και σε χερσαίο χώρο). Η τουρκική εξωτερική πολιτική στηρίζεται στην φοβικότητα, την ανικανότητα, την άγνοια ή τον ερασιτεχνισμό της Ελληνικής πλευράς, αλλά και στις δυτικές προτροπές προς τους Έλληνες πολιτικούς στο να ακολουθήσουν μία πολιτική χαμηλών τόνων, συζητήσεων και συνδιαλλαγών, προκειμένου να μην οξυνθούν τα πνεύματα μεταξύ των δύο πλευρών. Έτσι, έγινε κατορθωτό η Τουρκία να δημιουργεί αυτάρεσκα μονομερή ζητήματα, στα οποία η ελληνική πολιτική (όντας υποχωρητική) παρά την ισχύ Διεθνών Συμφωνιών αλλά και δικαιωμάτων που προκύπτουν από το Διεθνές Δίκαιο, έχει επιλέξει είτε να μην απαντά είτε να τα συζητά μέσα στα πλαίσια μίας εικαζόμενης Ελληνοτουρκικής φιλίας…, η οποία «αναπτύσσεται» με σταθερές απαιτήσεις της Τουρκίας εις βάρος της Ελλάδας!
Η εξωτερική αυτή πολιτική της Τουρκίας έχει ένα μοτίβο, που όμως αναπτύσσεται αναλόγως των προβαλλόμενων αντιστάσεων της Ελληνικής πλευράς, αλλά και ταυτόχρονης μεταβολής των γεωπολιτικών κινήσεων και στοχεύσεων που γίνονται στη διεθνή σκακιέρα από τις χώρες της Δύσης.
Έτσι, η Τουρκία έχει ανοίξει μία «ομπρέλα» θεμάτων απέναντι στην Ελλάδα (Ελληνική Θράκη, νησιά ανατολικού Αιγαίου, νοτιο-ανατολικό Αιγαίο και ΑΟΖ), ενώ ταυτόχρονα -και εκμεταλλευόμενη στο μέγιστο το Ισλάμ- έχει προχωρήσει σε μία σημαντική διείσδυση στον χώρο των Βαλκανίων, μέσω γηγενών μουσουλμανικών πληθυσμών, τους οποίους έχει κατορθώσει να ονομάσει «τουρκικούς», εκμεταλλευόμενη τα δυτικά συμφέροντα που επιβάλλονται στα Βαλκάνια με την κλασσική μέθοδο του «διαίρει και βασίλευε». Μέσα από αυτή την διείσδυση, η Τουρκία έχει κατορθώσει –έστω και προσωρινά- να δημιουργήσει ένα «ισλαμικό τόξο», που πολλοί το αντιμετωπίζουν ως τουρκική στρατιωτική απειλή κατά της Ελλάδας, παραβλέποντας τους μακρόπνοους σχεδιασμούς της Δύσης για τις ενεργειακές οδούς από την Ανατολή προς την Ευρώπη. Και η Τουρκία εργάζεται συστηματικά για να εξασφαλίσει (με δική της έμμεση επικυριαρχία σε αυτές τις περιοχές) αυτές τις ενεργειακές οδούς, μέσω των οποίων σκοπεύει να αναλάβει τον ρόλο «διαχείρισης θεμάτων» στον ειδικό αυτό χώρο των Βαλκανίων. Το ευαίσθητο σημείο στην συγκεκριμένη εφαρμογή αυτής της εφαρμοζόμενης πολιτικής από την πλευρά της Τουρκίας, είναι το ότι η «συνεργασία» των συγκεκριμένων περιοχών των Βαλκανίων, στηρίζεται αποκλειστικά και μόνο στην ροή χρήματος από την Τουρκία (αλλά και από διάφορες ΜΚΟ που ανήκουν κυρίως στον Σόρος) προς αυτές. Κι έτσι απαντάται το γιατί κάποιοι έχουν επιλέξει πέρα από την διαίρεση και την «σπορά αντιθέσεων» και την επιβολή φτώχειας στους λαούς της Βαλκανικής.
Αν παρατηρήσουμε την «πορεία» των τουρκικών αισθητών παρεμβάσεων στα Βαλκάνια, διαπιστώνουμε την ύπαρξη μίας ευρείας «λωρίδος» γης, η οποία ξεκινάει από την Θράκη (Ελληνικό τμήμα και Βουλγαρικό τμήμα, νότια Βουλγαρία), εκτείνεται στην περιοχή της ΠΓΔΜ (Σκόπια) και ανεβαίνει ελαφρώς (αποφεύγοντας την Βόρεια Ήπειρο, όπου υπάρχει η Ελληνική μειονότητα) μέσα στην Αλβανία, για να καταλήξει στην Αδριατική Θάλασσα. Αυτή είναι η εναλλακτική πορεία εξασφάλισης συνεχούς ροής ενέργειας από την Ανατολή προς την Ευρώπη.
Η γεωπολιτική θέση της Θράκης και οι πραγματικές στοχεύσεις της Τουρκίας
Στην σταθερή τουρκική εξωτερική (και επιπλέον «αλυτρωτική») πολιτική της Τουρκίας, βρίσκεται σταθερά και με συνεχή ποσοτική και ποιοτική αύξηση των τουρκικών «χειρουργικών» παρεμβάσεων, η Ελληνική Θράκη αποτελεί μία «σταθερά», που τα τελευταία χρόνια φαίνεται πως τροποποιήθηκε ως προς τις στοχεύσεις των τουρκικών «κέντρων σκέψης».
Δεν είναι λίγοι εκείνοι που σήμερα πιστεύουν ότι η Θράκη αποτελεί σοβαρό στόχο για εισβολή τουρκικού στρατού. Οι λόγοι για τους οποίους κάτι τέτοιο δεν είναι δυνατόν να υλοποιηθεί από την τουρκική πλευρά, είναι πολλοί, αλλά ανάμεσά τους κυριαρχούν δύο πανίσχυροι: Η ύπαρξη ενός αδιαπέραστου ελληνικού συστήματος άμυνας επί του Έβρου, αλλά ο κύριος αποτρεπτικός παράγοντας η συμμετοχή της Ελλάδας και της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ. Το μόνο που μπορεί να κάνει η Τουρκία, είναι να προκαλεί, τόσο στην Θράκη (στρατιωτικά στα σύνορα και πολιτικά με την «τουρκική μειονότητα» στην ενδοχώρα της Θράκης), όσο και στο Αιγαίο, ευελπιστώντας στην κάκιστη ροή πληροφοριών από την ελληνική πλευρά (σε επίπεδο μυστικών υπηρεσιών), στην ταυτόχρονη δημιουργία νευρικότητας και σε κάποιο ταυτόχρονο σημαντικό στρατηγικό λάθος του Ελληνικού Πενταγώνου το οποίο θα σπεύσει να εκμεταλλευτεί, συνεπικουρούμενη από μία κακή πολιτική ηγεσία στην Ελλάδα. Γνωρίζοντας πως ο συνδυασμός αυτών των παραγόντων και η χρονική τους σύμπτωση είναι σχεδόν απίθανη, η Τουρκία ασκεί την πολιτική των πιέσεων, ευελπιστώντας σε λάθη (ενεργειών ή παραλείψεων) της πολιτικής ηγεσίας της Ελλάδας τα οποία τρέχει σε κάθε περίπτωση να εκμεταλλευθεί.
Απόπειρες γεωπολιτικής τρομοκράτησης και πολιτικής χειραγώγησης εις βάρος των συμφερόντων της Ελλάδας
Προσφάτως, κάποιοι επιχείρησαν να συγκρίνουν την Θράκη και την Ουκρανία, μέσα σε μία άτυπη προσπάθεια δημιουργίας αντι-ρωσικού κλίματος στην Ελλάδα. Στην προσπάθειά τους αυτή ενέπλεξαν –κάκιστα- και την Κύπρο, προκειμένου να δαιμονοποιήσουν την ρωσική «εισβολή» στην Κριμαία, συγκρίνοντάς την με την τουρκική εισβολή στην Κύπρο.
Αρχικά, στην Ουκρανία, υπήρξε προδοσία προς την νόμιμη κυβέρνηση (νόμιμη είναι όποια κυβέρνηση εκλέγεται, άσχετα αν προχωρεί σε παράνομες αποφάσεις), η οποία σχεδιάστηκε, οργανώθηκε από μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ, της Γερμανίας και της Τουρκίας και υλοποιήθηκε από τους ναζιστές της Ουκρανίας, οι οποίοι «επιχορηγήθηκαν» με 5 δις. Δολάρια.
Η περίπτωση της Κύπρου, η οποία ήταν ένα ανεξάρτητο κυρίαρχο κράτος, υπήρξε εισβολή από μία εγγυήτρια -της ακεραιότητάς του- δύναμη, (η οποία ενώ καταδικάστηκε διεθνώς, δεν τιμωρήθηκε ποτέ και σήμερα μέσα από μία δεύτερη πολιτική προδοσία νομιμοποιεί τα εγκλήματά της) ήταν επίσης μία προδοσία, τόσο από την τότε ελληνική κυβέρνηση όσο και από παράγοντες της Κύπρου, της οποίας το αντίτιμο θα γνωρίσουμε μόνο όταν ανοίξει και δημοσιοποιηθεί ο σφραγισμένος φάκελος της Κύπρου.
Εάν κάποιοι υπονοούν ότι η Ελληνική Θράκη κινδυνεύει σήμερα από εισβολή, ή από κάποια «έκρηξη» των μουσουλμάνων της περιοχής, η οποία δεν θα μπορέσει να ελεγχθεί, τότε ουσιαστικά ισχυρίζονται ότι στην Ελληνική Θράκη δεν λειτουργούν οι κρατικές υπηρεσίες, δεν λειτουργούν οι θεσμικοί φορείς, δεν υπάρχει καμία γνώση και πληροφόρηση για τις δράσεις των μηχανισμών που έχει δημιουργήσει και λειτουργεί η Τουρκία στην περιοχή, με αποτέλεσμα η Θράκη να προδοθεί και να μεταβληθεί σε χώρο σύγκρουσης και βίας των μουσουλμάνων έναντι του Ελληνικού κράτους, το οποίο δεν θα κατορθώσει να αντιμετωπίσει επαρκώς με αποτέλεσμα να αποκοπεί η Θράκη από την Ελληνική Επικράτεια. Πέρα από το τρομοκρατικό σενάριο, το οποίο δεν έχει καμία βάση λογικής, καλό θα είναι όσοι ισχυρίζονται κάτι τέτοιο, να έχουν το θάρρος να βρεθούν ενώπιον των ευθυνών τους, και να τολμήσουν να ολοκληρώσουν την ροή της σκέψης τους, κατονομάζοντας εκείνους που θα προδώσουν την Θράκη (οι ισχυρισμοί τους θα πρέπει να στηρίζονται σε διασταυρωμένες πληροφορίες τις οποίες οφείλουν να γνωστοποιήσουν πλήρως είτε στις ειδικές κρατικές υπηρεσίες είτε στον Ελληνικό λαό), δηλαδή την παραπαίουσα πολιτικά ελληνική κυβέρνηση, η οποία σε καμία περίπτωση δεν θα ήθελε να βρεθεί σε έναν εθνικό κυκεώνα, με ευθύνες που θα την οδηγούσαν σύσσωμη έναντι σοβαρότατων κατηγοριών, περί εθνικής προδοσίας.
Δημιουργία «Ανεξάρτητης Θράκης»
Η Τουρκία, δεν έχει σκοπό να «παρέμβει» με τους παρακρατικούς της μηχανισμούς στην Ελληνική Θράκη. Στόχος της Τουρκίας είναι να δημιουργήσει μείζον θέμα, τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Βουλγαρία, μέσω του οποίου θα μπορέσει να εξασφαλίσει την ολοκλήρωση του ενεργειακού διαδρόμου που επιθυμούν οι δυτικοί της προστάτες.
Αυτός ο εναλλακτικός διάδρομος (αυτή τη στιγμή η βόρεια Ελλάδα θεωρείται ως πρώτη λύση διέλευσης των διηπειρωτικών αγωγών ενέργειας), που απαιτείται προκειμένου να εξασφαλισθεί η απρόσκοπτη ενεργειακή τροφοδότηση της Ευρώπης (από αμερικανικές πηγές ενέργειας στην Ανατολή), μπορεί να υλοποιηθεί μόνον εάν υπάρξει ένα «ανεξάρτητο κράτος» (τύπου Βοσνίας), χωρίς οικονομική επιφάνεια, άμεσα εξαρτώμενο από κάποιους ισχυρούς προστάτες που θα διασφαλίζουν την συνέχιση της ύπαρξής του.
Στη νότια Βουλγαρία, τα τελευταία χρόνια αναπτύσσεται η τουρκική εξωτερική πολιτική, με περισσότερη ένταση από ότι συμβαίνει στην Ελληνική Θράκη. Μάλιστα, εκμεταλλευόμενη την μεγάλη φτώχεια, των γηγενών μουσουλμάνων, έχει κατορθωθεί από την πλευρά της Τουρκίας, η δημιουργία σχετικά μεγάλων γεωγραφικών θυλάκων όπου κατοικούν αποκλειστικά τουρκόφρονες μουσουλμάνοι, οι οποίοι μετέχουν και στην πολιτική της Βουλγαρίας, με ένα συγκεκριμένο πολιτικό κόμμα.
Εσχάτως, η Τουρκία κατόρθωσε να δημιουργήσει ένα δεύτερο «κεντρί» στην Βουλγαρία (η οποία βρίσκεται υπό την άμεση επιρροή της Δύσης, και διαθέτει στρατιωτική βάση στο ΝΑΤΟ), με την δημιουργία ενός κόμματος Πομάκων, το οποίο πρωτοπαρουσιάστηκε στο Βουλγαρικό Γκίρτζαλι, έδρα των σκληροπυρηνικών τουρκοφρόνων της νότιας Βουλγαρίας, προσφέροντας έτσι ιδιαίτερα χρήσιμους -αν και λίαν επικίνδυνους- συνειρμούς. Κι ενώ το μουσουλμανικό κόμμα στοχεύει καθαρά στο εσωτερικό της Βουλγαρίας, το «Πομακικό κόμμα» είναι σαφές πως στοχεύει και πέρα από τα νότια σύνορά της, μέσα στην Ελλάδα, προκειμένου να εξασφαλίσει έναν μεγαλύτερο γεωγραφικά ενιαίο χώρο, μία ογκωδέστερη (έστω και τύποις) κρίσιμη ανθρώπινη μάζα, όπου το κόμμα αυτό θα εμφανιστεί να βρίσκει την δική του έκφραση, στηριζόμενο κυρίως στην ύπαρξη θυλάκων τουρκοφρόνων (Κένταυρος, Εχίνος κ.α.) που ζούνε στα ορεινά της Ελληνικής Θράκης.
Η “Ανεξάρτητη Θράκη” όπως θέλει να την κάνει σήμερα η Τουρκία. Τμήμα της Ελληνικής Θράκης (ορεινά τμήματα του όγκου της Ροδόπης που βρίσκονται εντός της Ελλάδας,είναι με σκούρο πράσινο χρώμα, ενώ η νότια Βουλγαρία σχεδόν ολόκληρη συμπεριλαμβάνεται στο “ανεξάρτητο κράτος” και τέλος το νοτιο-ανατολικό τμήμα της ΠΓΔΜ (Σκόπια) στο οποίο κατοικούν Βουλγαρικής καταγωγής, μεν, τουρκόφρονες Πομάκοι. Η σύνδεση με την Αδριατική ακολουθεί μέσα από “φίλια εδάφη” στο αλβανόφωνο τμήμα της ΠΓΔΜ και φυσικά μέσα από την Αλβανία και το σκληροπυρηνικό μουσουλμανικό της τμήμα. Είναι η εναλλακτική πρόταση της Άγκυρας για έναν παράλληλο δρόμο αγωγών ενέργειας.
Εάν επιχειρήσουμε να χαράξουμε στον χάρτη την περιοχή που δημιουργεί μία τέτοια «σύζευξη» μουσουλμάνων και Πομάκων (υπό τον απόλυτο έλεγχο της Τουρκίας), τότε διαπιστώνουμε πως δημιουργείται ο επιθυμητός «διάδρομος» που θα προσφέρει η Τουρκία στους ισχυρούς της Δύσης (και φυσικά στον ευρωπαίο εκπρόσωπό τους, την Γερμανία) ως εναλλακτικό ασφαλές ενεργειακό δρόμο προς την Ευρώπη. Έτσι, ενώ η Τουρκία αρχικά εργάστηκε μέσα στα πλαίσια μίας επέκτασής της στα Βαλκάνια (με σαφή διαλυτικά χαρακτηριστικά στους τόπους όπου λειτούργησαν οι τουρκικές μυστικές υπηρεσίες), γρήγορα προσαρμόστηκε στα νέα δεδομένα των γεωπολιτικών ανακατατάξεων και έτρεξε να προλάβει για να κάνει τη δική της “προσφορά”, με τα σχετικά, φυσικά, ανταλλάγματα.
Αυτός είναι ο ορατός κίνδυνος για την Ελληνική Θράκη του σήμερα. Η οποία είτε θα λειτουργήσει ως μοχλός άσκησης πίεσης προς την Ελλάδα για πιθανές απαιτήσεις της Τουρκίας εις βάρος της Ελλάδας, είτε θα απειληθεί με μερική (υπό συνθήκες και ελαφρώς διευρυμένη) απώλεια του γεωγραφικού της χώρου (απώλεια Ελληνικού εδάφους), προκειμένου να δημιουργηθεί ένα μουσουλμανικό κράτος υπό την σκέπη – προστασία και εγγύηση της Τουρκίας (δηλαδή των άμεσα ενδιαφερόμενων ισχυρών δυτικών χωρών).
Ποιος φταίει για όσα συμβαίνουν… Ποια είναι η λύσηΠαρ’ όλα αυτά, κυριαρχεί η αίσθηση πως η Τουρκία και η εφαρμοζόμενη πολιτική της είναι το πρόβλημα της Ελλάδας. Αυτή είναι λάθος «αίσθηση» των τεκταινομένων. Η Τουρκία είναι ένας εγνωσμένος αντίπαλος, του οποίου τους στόχους, τον τρόπο λειτουργίας, τους μηχανισμούς και τις εναλλακτικές του κινήσεις ήδη (επειδή έχουμε πολύ καλές υπηρεσίες πληροφοριών, ιδιαίτερα στη Θράκη) έχουμε καταγεγραμμένες και γνωρίζουμε σε άριστο βαθμό. Και, αντίπαλος που είναι γνωστός, είναι, σε κάθε περίπτωση αντιμετωπίσιμος, αν όχι προβλέψιμος…
Το πρόβλημα που έχει η Ελλάδα, όχι μόνο στην περίπτωση της Θράκης, αλλά και στην περίπτωση της Φλώρινας, της Ηπείρου, των ακριτικών νησιών του ανατολικού Αιγαίου και των Δωδεκανήσων (με αιχμή το Καστελλόριζο και τον ορισμό της Ελληνικής πλουσιότατης ενεργειακά ΑΟΖ που προκύπτει από αυτό), εστιάζεται στην κεντρική πολιτική κομμάτων, αλλά και στους κατά περιοχές κομματάρχες που φτάνουν στο σημείο να συνδιαλέγονται με “εκπροσώπους” επιθετικά κινούμενων προς την Ελλάδα χωρών, προκειμένου να εξασφαλίσουν την ό,ποια παροδική τοπική κομματική ισχύ, εις βάρος των εθνικών συμφερόντων, τα οποία -έχει σχεδόν αποδειχθεί- σχεδόν στο σύνολό τους έχουν τοποθετήσει στην κορυφή των λειτουργιών τους την διαιώνιση της ύπαρξής τους, ακόμη και εις βάρος των συμφερόντων της χώρας…
Το πρόβλημα, λοιπόν, εστιάζεται στις πολιτικές αποφάσεις, αλλά και στην θέληση ή και ικανότητα στήριξής τους διαχρονικά, από τους εκάστοτε κυβερνώντες την Ελλάδα. Η έλλειψη πολιτικής βούλησης και ταυτόχρονα ενός μακροπρόθεσμου εθνικού στρατηγικού σχεδιασμού, τον οποίο θα είναι υποχρεωμένες να ακολουθούν όλες οι κυβερνήσεις που θα υπάρξουν, μέσα από τον οποίο θα εξασφαλίζεται η εθνική κυριαρχία και ανεξαρτησία, οι απαράβατες καθ’ οιονδήποτε τρόπο κόκκινες γραμμές στις οποίες δεν θα επιτρέπεται καν να πλησιάζουν –πόσω δε μάλλον να συζητούν- οι πολιτικοί ηγέτες, καθώς και τα σύνολο των εθνικών δικαίων και συμφερόντων όπως αυτά προκύπτουν μέσα από διεθνείς συνθήκες αλλά και το Διεθνές Δίκαιο.
Επίσης, στα συμβαίνοντα στην Ελληνική Θράκη –και όχι μόνο- τα οποία σχετίζονται με άκρως ευαίσθητα εθνικά θέματα, μεγάλο μερίδιο ευθύνης φέρει η δημοσιογραφική ελίτ της Ελλάδας, οι μεγαλο-καναλάρχες και οι εκδότες, είτε στον ηλεκτρονικό είτε στον έντυπο τύπο, καθώς και στα τηλεοπτικά μέσα ενημέρωσης, οι οποίοι δρουν απαξιωτικά και επιλέγουν συστηματικά να κρύβουν «κάτω από το χαλί» την σκληρή έως τραγική πραγματικότητα που βιώνει σήμερα ο ελληνισμός και η οποία απειλεί εμμέσως πλην σαφώς με περαιτέρω απώλεια εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων και –ενδεχομένως- με μείωση του γεωγραφικού χώρου της Ελλάδας. Η ένοχη αυτή σιωπή, που προτιμά να εμφανίζει την ακριτική Ελληνική Θράκη ως μία περιοχή με έντονα στοιχεία “φολκλόρ» και πολυπολιτισμού, με ανατολίτικα παζάρια, με μιναρέδες και με περιπατητικούς και ορειβατικούς συλλόγους και άλλες πολιτισμικές και πολιτιστικές δραστηριότητες, δυστυχώς απέχει παρασάγγας από την σκληρή αλήθεια και τα προβλήματα της περιοχής που στοιβάζονται περιμένοντας την επίλυσή τους. Η μη ενημέρωση του μεγάλου μέρους των Ελλήνων, αποτελεί εγκληματική ενέργεια εις βάρος των εθνικών συμφερόντων, η οποία προφανέστατα ανταλλάσσεται στο «ταμείο» με κρατικές επιχορηγήσεις εκατομμυρίων.
Οι εξαιρέσεις που ευτυχώς υπάρχουν, από συνειδητούς δημοσιογράφους που ενδιαφέρονται για την αλήθεια αλλά και για την υστεροφημία τους, δυστυχώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα της «ομερτά» που έχει επιβληθεί για τα εθνικά θέματα, τα οποία ενώ θα έπρεπε να αποτελούν κυρίαρχα θέματα σε ουσιαστικές συζητήσεις επί της πραγματικής ενημέρωσης των πολιτών. Και σε αυτές τις εξαιρέσεις, δυστυχώς, στηρίζεται σήμερα η Θράκη. Εξαιρέσεις που περιλαμβάνουν ευαίσθητους και πλήρως συνειδητοποιημένους κρατικούς υπαλλήλους, διπλωμάτες (πρώην και νυν), αλλά και μερικούς “τρελούς” που έχουν συνειδητοποιήσει πως η Ελλάδα δεν έχει αχανείς εκτάσεις για να διαθέσει στον ό,ποιο ενδιαφερόμενο, παρά είναι καταδικασμένη να υπερασπιστεί και την τελευταία πέτρα γης, πληρώνοντας διαχρονικά αυτή την γη με ποταμούς αίματος, προκειμένου σήμερα η Ελλάδα να μπορεί να αισθάνεται ως εγγυητής και υπέρμαχος των αυτονόητων ανθρώπινων δικαιωμάτων των πολιτών της.
Δυστυχώς, η Ελληνική Θράκη σήμερα βρίσκεται σε καθεστώς μίας άτυπης συγκυριαρχίας με την Άγκυρα, αφού διαπιστώνεται πως –για άγνωστους λόγους- το ελληνικό κράτος αποχωρεί, προφασιζόμενο εσχάτως και οικονομικούς λόγους…
Στην Ελληνική Θράκη σήμερα, δυστυχώς παίζονται παιχνίδια από ελληνικά πολιτικά κόμματα, τα οποία αντιμετωπίζουν την ακριτική αυτή περιοχή σαν πεδίο κομματικής αντιπαράθεσης και ενός μεταξύ τους αγώνα εξασφάλισης ψήφων από την σχετική δεξαμενή που προσφέρει το τουρκικό Προξενείο της Κομοτηνής…
Ναι, η Ελληνική Θράκη σήμερα είναι ο χώρος όπου βρίσκεται και λειτουργεί ο μίτος της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής, ελέω της ανύπαρκτης έως και επικίνδυνης ασκούμενης πολιτικής των κυβερνώντων εξ Αθηνών…
Αυτή ακριβώς η Ελληνική Θράκη, κραυγάζει μαζί με την Φλώρινα, την Ήπειρο, με τα ακριτικά νησιά του ανατολικού Αιγαίου και των Δωδεκανήσων, ζητώντας τα αυτονόητα και την επί της ουσίας προστασία της ελληνικής κυβέρνησης.
Εν όψει των επικείμενων γεωπολιτικών αλλαγών, οι οποίες αναμένεται να είναι συνταρακτικές και ενδεχομένως ανατρεπτικές και με τις νέες συμμαχίες που αναπτύσσονται, η Ελλάδα οφείλει όχι μόνο να σταθεί απέναντι σε εκείνους που επιβουλεύονται την εθνική της κυριαρχία και την γεωγραφική της ακεραιότητα, αλλά και σε εκείνους που συνεργάζονται με τους ισχυρούς προς τη κατεύθυνση υλοποίησης γεωπολιτικών, γεωοικονομικών και γεωστρατηγικών σχεδιασμών στους οποίους η ελληνική πολιτική ελίτ δείχνει να μην επιθυμεί να συμμετάσχει προστατεύοντας τον ελληνικό ζωτικό χώρο, που έχει καταστεί απολύτως σαφές ότι έχει στοχοποιηθεί από συμφέροντα συγκεκριμένων συμμάχων…
Εάν η κυβέρνηση και η πολιτική ζωή της χώρας δεν σταθεί ικανή να κρατήσει όρθια την Ελλάδα στις ήδη συμβαίνουσες γεωπολιτικές ανακατατάξεις, τότε, δυστυχώς, η Ελλάδα θα βρεθεί αντιμέτωπη με το φάσμα ακόμη και κάποιου είδους καντονοποίησής (τεμαχισμού) της…, ελέω ΑΟΖ και ΕΟΖ… Σύμφωνα με το kostasxan.blogspot.gr η σημερινή χρονική συγκυρία απαιτεί υπεύθυνη, συγκροτημένη και ουσιαστική πολιτική, προκειμένου να μην αρχίσουν κάποιοι να «πέφτουν από τα σύννεφα» ή άλλοι να παριστάνουν τους έκπληκτους με τις εξελίξεις που είτε δεν γνώριζαν είτε δεν «πρόλαβαν» να αντιμετωπίσουν.
kostasxan.blogspot.gr
