Ένα κατάπτυστο άρθρο, διανθισμένο με βρωμερές φωτογραφίες, έγραψε χθες στην «Εφημερίδα των Συντακτών» ο Τάσος Κωστόπουλος, εκ των συνεργαζομένων με τους «Σοφούς της Σιών» – «Ιούς» της σιωνιστικής αριστεράς, με τίτλο «Η κραυγή των τοίχων: ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-Μελιγαλάς».
Στο αισχρό αυτό ξέρασμα, το ορφανό του Μπεν Γκουριόν και της Γκόλντα Μέιρ, δικαιολογεί απόλυτα την ανθρωποσφαγή του Μελιγαλά, υποστηρίζει –προφανώς ειρωνικά- ότι «μόνο» 787 κατακρεουργήθηκαν, ότι ερρίφθησαν στην Πηγάδα για λόγους… υγιεινής (!!!) και κριτικάρει τους σλαβόδουλους λησταλήτες κομμουνιστοσυμμορίτες του Κλάρα ότι δεν έσφαξαν αρκετούς, εφόσον «το θηρίο ξαναγεννήθηκε»!!! Ιδού ο σιωνιστικός οχετός:
«Μέσα στην τελευταία δεκαετία, και πολύ περισσότερο μετά την πρόσφατη εκλογική επίδοση των εγχώριων ναζί, το ιστορικό γεγονός του 1944 επανασημασιοδοτείται συμβολικά ως πρότυπο αντιφασιστικής νίκης.
Έδρα και βάση εξόρμησης του δωσιλογικού Τάγματος Ασφαλείας Καλαμών, που
είχε εξοπλιστεί από τους Γερμανούς και υπαγόταν απευθείας στη διοίκηση
των Ες-Ες, ο Μελιγαλάς έπεσε ως γνωστόν στα χέρια του ΕΛΑΣ τις μέρες τις
απελευθέρωσης, έπειτα από τριήμερη αιματηρή μάχη (13-15.9.1944), στην
οποία χάθηκαν περίπου 60 αντάρτες.
Ακολούθησαν συνοπτικές δίκες και μαζικές εκτελέσεις μερικών εκατοντάδων αιχμάλωτων ταγματασφαλιτών, τα πτώματα των οποίων ενταφιάστηκαν ομαδικά για λόγους υγιεινής στην ομώνυμη «πηγάδα».
Το ιατροδικαστικό συνεργείο του Καψάσκη ξέθαψε την επόμενη χρονιά 708
πτώματα, το δε μνημείο που κατασκευάστηκε μεταγενέστερα στον χώρο
αναγράφει 787 ονόματα. Σε ποσοστό 97% τα εθνικόφρονα θύματα της
πενθήμερης μάχης και σφαγής ήταν άντρες μάχιμης ηλικίας, με ελάχιστες
γυναίκες ή ηλικιωμένους και απολύτως κανένα παιδί (για περισσότερες
πληροφορίες, βλ. «Ιός» 11.9.2005).
Ως
αιματηρό ξεκαθάρισμα λογαριασμών με τους συνεργάτες των ναζί, που είχαν
νωρίτερα πνίξει στο αίμα τη γύρω περιοχή, και όχι τυφλή σφαγή
γυναικοπαίδων, ο Μελιγαλάς αρχίζει έτσι μέσα στη
δεκαετία του 2000 να διεκδικείται ρητά σαν συμβολικό θετικό υπόδειγμα
μιας αποφασιστικής στάσης απέναντι στον ντόπιο φασισμό. Η μηχανική
επανάληψη του παραδοσιακού συνθήματος, ορθογραφημένη (1, Πάντειο 2005) ή
ανορθόγραφη (2, Καλαμάτα 2005), παραχωρεί σταδιακά τη θέση της σε πιο
σύνθετες εμπνεύσεις (3, Πάντειο 2005) ή την απλή επίκληση του συμβολικά
φορτισμένου τοπωνυμίου (4, Νομική 2010). Στο πλαίσιο μιας συνολικότερης
επαναξιολόγησης των επαναστατικών εμπειριών της δεκαετίας του ’40, που
θα μας απασχολήσει σε άλλο σημείωμα, η μνεία του Μελιγαλά μπορεί πλέον
να συνδυάζεται με κλασικά αντεξουσιαστικά συνθήματα (5, Χαλάνδρι 2013) ή
την επίκληση ιστορικών μορφών του αναρχικού κινήματος, όπως ο Ισπανός
Μπουεναβεντούρα Ντουρούτι (6, Πάρκο Ευελπίδων 2006). Όπως και στις
παρεμφερείς αναφορές στα Δεκεμβριανά ή τη Βάρκιζα, η μόνη κριτική των γεγονότων του 1944 αφορά πλέον το ημιτελές της τότε εκκαθάρισης, που επέτρεψε στη γόνιμη μήτρα του θηρίου να ξαναγεννήσει
(7, Εξάρχεια 2013). Δεν λείπουν ούτε και οι προσπάθειες
επικαιροποίησης, με τη διάγνωση συνέχειας ανάμεσα στην πηγάδα του 1944
και τις συγκρούσεις των τελευταίων χρόνων με τα ΜΑΤ (8, Εξάρχεια 2012)».
(ΥΓ): Η σιωνιστική πρόκληση είναι
τεράστια! Και βέβαια, εμείς δεν πρόκειται να απευθυνθούμε στο αστικό
ψευδοκράτος του (φον) Αντωνάκη για να… μαλώσει τους συνοδοιπόρους του.
Που μαζί με τον κομμουνιστή Χρύσανθο Λαζαρίδη καθορίζουν την πολιτική
της κυβέρνησής του έναντι της Χρυσής Αυγής…
Όλοι στον Μελιγαλά στις 15 Σεπτεμβρίου,
για να απαντήσουμε στις προκλήσεις των νοσταλγών των σφαγέων κι όποιοι
κομμουνιστές θέλουν να έρθουν να μας σταματήσουν. Και μακάρι να ’ρθουν…!
http://ethnikismos.net
